Sa Paglubog ng Araw, at Pagsilip ng Buwan (Seryeng Tula)

Gantsilyo

Pinakakalma, tinatahan ako

ng takatak ng kahoy

habang inaabay nito ang sinulid

na gumagapang sa aking mga daliri

ginugunita ang pangungulubot

ginagalugad ang mga ugat

ng aking kamay na dáting malambot.

Ngunit sasabad ang kahoy

bílang paalala sa sinulid

na naliligaw na sa aking hintuturo

iibabaw

at hilahin

iibabaw

at hilahin

isang pandanggong paulit-ulit

sa paglála ng hiblang puti

hanggang matápos sa isang buhol.

Marikit. Maselan.

Buo.

Tumba-tumba

Ipaalala mo nga ulit sa akin

bakit ako naririto?

Pinakakalma ako ng langitngit ng kahoy.

Ang tanging nakikità ko ay ang linya

kung saan nagtatagpo ang langit at lupa

lalapit

at lalayo

lalapit

at lalayo

habang pinakakalma ako

ng langitngit ng kahoy.

Tinutulak pasulong

ng mga alaalang hindi na mayari,

at bubuwal paatras

sa pag-iisa.

Sa paglubog ng araw, at pagsilip ng buwan,

darating ang lumbay

kahit hindi maalala ang dahilan

lalamunin ng lungkot

at maaantala ng kirot

ng tuhod, namamanhid, tinutusok-tusok.

Ngunit sandali,

bakit ako naririto?

Hindi bale na,

Pinakakalma naman ako

ng langitngit ng kahoy.

Salabat

Binaybay ko ang kusina tungo sa aparador. Inasam kong matagpuan ang pamilyar at memoryado. Walang sino man ang nása bahay at ang katahimikan ay ako. Inabót ko ang garapon. Inabot ko ang takure. Inabot ko ang tasa. Madadaling mga gawain kayâ’t nalugod ako sa aking sarili.

Umiiyak ang takure. Kung naririnig lamang nito ang sarili ay mayayamot din ito. Kinarga ko ito, idinuyan nang kaunti, at tumahimik din sa wakas, mahimbing at panatag sa aking mga kamay.

Mahigpit ang garapon--- hindi ito nagpapabukás. Marami pa man din ang laman nito. Ilang taon na rin ang lumipas noong binigay ito sa akin at madalang ko lang mabuksan. Nagtatagumpay lamang ako kapag pinipilit ko ito. Kailangan ko pang painitan ang takip. Luluwag ito ngunit hihigpit din muli. Masisira nang bahagya subalit makakamtan ko ang nilalaman, kahit sandali.

Ang tasa ay sa akin. Tila bang hulmado ito para sa aking mga palad at daliri. Lulan nito ang pinaghalong tubig at laman ng garapon na parang lawang payapa sa mahinahong paalam ng araw. Ang ginintuang liwanag ng likido ay nakayakap sa mga dingding ng tasa. Yinayapos ako ng balabal ng init na nagbabagà mula ri

to.

Ngunit bakit ako nandito? At bakit may mga bubog sa sahig?

Boses

May mga sigaw akong narinig

sa pagitan ng dalawang estranghero

tagos sa mga dingding na nakapalibot sa akin

masikip na táyo

abála na siya

maragsa ang poot na umaapaw sa boses

ngunit pamilyar ito

bagaman hindi sa ganitong paraan.

Matamis at malambing

ang boses na nauulinigan ko sa aking alaala.

sa kaniya na ang kalahati!

sa lahat ng reseta!

Hindi káyang salansangin ng sementong pumapagitan

ang sakit na nadarama dahil dito

bagama’t ang dahilan ay lipas na sa palyadong alaala

hindi na niya káyang alagaan

ang mga anak ko--- anak natin!

Ramdam ko ang bagabag ng estranghero

minsan din akong nagmahal ng anak

nabaón sa pagpilipit ng mga gunita

ng nakalipas at kasalukuyan.

'Di ko man nababatà

ang bawat bulyaw

pinakakalma naman ako ng langitngit

pinatatahan ng takatak

Nabasag niya ang mga tasa!

Nabasag niya ang mga garapon!

At sa hagupit ng hiyaw

nabasag din ang aking puso.

Dapit-hapon

Pambihira ang pakiramdam

Napaparam ang mga nanatiling alaala

Babalik ang mga nakalimutan

buhol-buhol man at walang galaw.

Ang bawat sulsi ay makakalas

ang bawat hibla ay magninisnis

at ang kahoy na gabay ay sasangkalang

sa isang ekis na kawangki ng asinta

ng pana ni kamatayan

Hindi na ulit sumusulong,

hindi na bumubuwal.

Sa pagputla at paglabnaw ng ginto

Sa paglamig ng dating ligamgam

at sa pagyakap ng lamig ng hangin

sa paglatag ng dilim,

ang bulyaw ay hindi poot

kundi lungkot at pighati.

Sa paglubog ng araw, at pagsilip ng buwan.